Fundacja Adopcji Serca poznańskiej wspólnoty Ruchu “Maitri” współpracuje z ośrodkiem resocjalizacji dzieci ulicy w etiopskim mieście Auasa (Hawassa). Założyła go p. Magdalena Soboka, misjonarka świecka z Bytomia. Wspieramy tam resocjalizację i edukację dzieci ulicy oraz pomoc żywnościową. Projekty te gorąco poparł miejscowy biskup.

Pani Magdalena

Na pierwszą misję do Etiopii wyjechała w kwietniu 2016 roku. Przez pierwsze dwa lata – do roku 2018 – pracowała we wspólnocie Świeckich Misjonarzy Kombonianów jako nauczycielka angielskiego w szkole sióstr Misjonarek Miłości Matki Teresy z Kalkuty. Część czasu poświęcała też na prace na rzecz Kościoła, ubogich, młodzieży katolickiej, więźniarek…

Żyjąc w Auasie, dużym rozwijającym się mieście, co dzień spotykała narastający problemem dzieci ulicy, który nie dawał jej spokoju. Po powrocie do Polski coraz więcej myślała, jak im pomóc. Ostatecznie zdecydowała wrócić do Etiopii, by założyć ośrodek resocjalizacji. Powstał on w październiku 2019. Od tej pory p. Magda prowadzi go z pomocą swego męża i pracowników lokalnych. Przyświeca im myśl, że najlepszą drogą pomocy ubogim jest wsparcie dzieci w edukacji. Trudno zmienić mentalność i życie dorosłych, ale gdy dziecko uczy się od najmłodszych lat, może to przynieść efekty długofalowe. Gdy dorosną, będą mogły znaleźć pracę, zarabiać i wprowadzać pozytywne zmiany w społeczności.

Sytuacja dzieci ulicy

Są to dzieci z trudną przeszłością. Ich rodziny nie zapewniały im podstawowej opieki, inaczej nigdy nie wyszłyby na ulicę. Opuściły swe domy zwykle z powodu skrajnego ubóstwa czy problemów rodzinnych. Są zdane same na siebie. Żebrzą i wykonują drobne prace zarobkowe. Doskwiera im głód i częste choroby z powodu małej odporności, braku dostępu do czystej wody i środków higieny. Często nie mają żadnego schronienia, są więc narażone na agresję i wiele niebezpieczeństw. Nie zaczęły nauki lub ją przerwały, nie mają więc żadnych perspektyw na przyszłość.

Ośrodek resocjalizacji

Ośrodek resocjalizacji zapewnia dzieciom ulicy kompleksową pomoc, odpowiednią do ich sytuacji życiowej. Pierwszym krokiem jest włączenie ich do zajęć otwartych w tzw. Oratorium na terenie ośrodka oraz zapewnienie im w tym czasie posiłku. Zapraszane są wszystkie dzieci ulicy. Trzy razy w tygodniu mają m.in. zajęcia edukacyjne, motywacyjne, na temat higieny, zdrowia i umiejętności życiowych. Są też informowane ofercie ośrodka i zachęcane do przystąpienia do programu sondażowego. Co jakiś czas pracownicy ośrodka wychodzą na ulicę, by kolejne dzieci mogły się o nim dowiedzieć.

Dzieci, które w miarę regularnie uczestniczą w zajęciach w Oratorium, są włączane do programy sondażowego. Spędzają więcej czasu w ośrodku niż w Oratorium, mają więcej zajęć, są im też powierzane drobne obowiązki. W tym czasie głównym zadaniem pracowników i wychowawców jest zbadanie sytuacji rodzinnospołecznej dzieci. W czasie 1-2 miesięcy zapada decyzja w sprawie kolejnego kroku. Część dzieci zostaje przyjęta do ośrodka na pobyt stały, a część mieszka ze swymi rodzinami. Zostają też zapisane do szkoły.

Większość dzieci, które uczestniczą w programie sondażowym, ma rodziny na skraju Auasy lub poza miastem. Rodziny przeważnie są wielodzietne i żyją w skrajnym ubóstwie, bez stałej pracy. Część z nich to rodziny niepełne – bez matki lub ojca. Dlatego też dzieci z głodu wychodziły żebrać na ulicę. Uczestnicząc w zajęciach w ośrodku przygotowują się do pójścia do szkoły.

Druga grupa to dzieci, które tymczasowo lub stale przebywają w ośrodku i uczestniczą w programie stacjonarnym. Zwykle ich rodziny mieszkają daleko od Auasy lub mają bardzo trudną sytuację w domu czy złe nawyki nabyte na ulicy. W ośrodku śpią, jedzą, bawią się i uczą. Są też przygotowywane do reintegracji z rodzinami i powrotu do normalnego życia. Obok zajęć w ośrodku chodzą do szkoły. Niektóre zostają w nim na stałe, gdy reintegracja z rodziną nie jest możliwa.

W ośrodku mieszka m.in. Nahom, chłopiec porzucony przez rodzinę, bo jego ojczym nigdy nie potrafił go zaakceptować. Jest Ayelech, dziewczynka, która wraz z rodzeństwem była wykorzystywana przez rodzinę do żebraniny. Jej mama nawet żądała pensji za to, że dziewczynka zamieszka w ośrodku! Kolejna dziewczynka to Fikre, sierota. Ubodzy krewni, którzy jako tako się nią zajmowali, nie mogli zapewnić jej żadnej edukacji. Są też dzieci, które nie mają pełnej rodziny – np. ojca, który odszedł, a mama nie była w stanie ich utrzymać z drobnych prac dorywczych.

Trzecią grupę stanowią dzieci, które już ukończyły program sondażowy. Mieszkają ze swoimi rodzinami, więc nie zostały przyjęte do ośrodka na stałe lub ukończyły swój pobyt w nim. Ale ze względu na trudną sytuację materialną są nadal wspierane, aby mogły kontynuować naukę. Ośrodek kupuje im przybory szkolne i opłaca szkołę.

Prowadzona jest też aktywizacja zawodowa rodzin wspieranych uczniów. Ich członkowie mogą wziąć udział w trzymiesięcznym kursie zawodowym, prowadzonym przez ośrodek: fryzjersko-kosmetycznym lub krawieckim. Po jego ukończeniu dostają certyfikat, który może im pomóc w znalezieniu pracy. Inną możliwością jest kupienie im materiałów do rozpoczęcia drobnej działalności gospodarczej, np. produkcji indżery (rodzaju chleba) czy parzenia kawy.

Projekt pomocy w nauce

Aby sytuacja dzieci trwale się poprawiła, potrzebują zwłaszcza edukacji, która da im szansę na lepsze jutro. Dzieci, które żyły dotąd na ulicy, w przypadku niepowodzeń lub braku środków na kontynuację nauki są bardzo narażone na powrót do poprzedniego sposobu życia.

Część z nich przebywa w ośrodku, reszta przeszła resocjalizację i mieszka z rodzinami. Dzięki wsparciu ośrodka będą zmotywowane do nauki. Warunkiem pomocy jest m.in. zakaz żebrania i bardzo dobra frekwencja w szkole.

Dzieci zakwalifikowane do projektu trzeba zapisać do szkoły w pobliżu ich domów i zapłacić za naukę. Część dzieci pójdzie do szkół prywatnych, inne – do państwowych.

Następnie trzeba im uszyć obowiązkowe mundurki szkolne. Każda szkoła ma inny kolor i krój mundurków. Ośrodek ma warsztat krawiecki, trzeba więc kupić różne materiały, aby niewielkim kosztem uszyć mundurki dla uczniów, którzy zaczynają edukację czy przeszli do innej szkoły. Najwięcej nowych uczniów pójdzie do trzech wybranych szkół blisko ich domów. Trzeba też kupić niezbędne wyposażenie: buty, ubrania na zmianę, zeszyty, książki, przybory szkolne, plecaki, mydło…

Z pomocy skorzysta 85 dzieci. Koszt opłat szkolnych i zakupu wyprawki dla jednego ucznia to 58 euro (ok. 280 zł).

Ofiary na ten cel można wpłacać na nasze konto. Tytuł wpłaty: Nauka.

Projekt pomocy żywnościowej

Aby dzieci mogły się uczyć, nie mogą chodzić głodne. Potrzebna jest pomoc żywnościowa, która będzie organizowana w trzech grupach:

• dzieci uczestniczące w zajęciach w Oratorium trzy razy w tygodniu dostaną śniadanie które kosztuje 0,65 euro (ok. 3,15 zł) na jedno dziecko; koszt miesięczny to 8,45 euro (ok. 40 zł);
• dzieci mieszkające w ośrodku dostają śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację, co kosztuje dziennie na jedno dziecko 2,26 euro (ok. 10 zł); koszt miesięczny to 67,91 euro (ok. 325 zł);
• 10 skrajnie ubogich rodzin uczniów wspieranych przez ośrodek dostanie mąkę, makaron, olej i fasolę o wartości 14,18 euro (ok. 88 zł) miesięcznie na rodzinę.

Pomoc żywnościową otrzyma łącznie ok. 100 osób: 15 dzieci w Oratorium, 25 dzieci przebywających stale w ośrodku oraz 60 osób z 10 najbiedniejszych rodzin dzieci, które korzystają ze wsparcia ośrodka.

Ofiary na ten cel można wpłacać na nasz konto. Tytuł wpłaty: Dożywianie.